ATOS – od mitološke bitke do monaške države
ATOS je najistočnije poluostrvo “troprstog” Halkidikija. Njegovo ime pre svega vezuje se za Svetu goru, najveći entar pravoslavnog sveta, ali istorija Atosa proteže se unatrag do prastarih božanstava i starogrčkih mitova o postanju. I samo ime poluostrva – Atos, ujedno je ime jednog od sinova Geje, jednog od onih božanstava koja nisu priznala vlast najvišeg boga Zevsa i društva sa Olimpa. Giganti (Alkionej, Atos, Enkelad, Ehion, Klitije i Palant) pobunili su se protiv olimpskih bogova, krenuli iz rodne Pelene (na Halkidikiju) i napali Olimp. U tom sukobu, bog Posejdon bacio je trozubac na Gigante i tako se Halkidiki pocepao na tri dela. Iako poraženi, Giganti nisu molili za milost nego su odabrali smrt u borbi. Najjači među njima, Alkionej, prvi je poginuo. Prema jednoj verziji mita, tokom borbi, Atos je bacio ogromnu stenu na Posejdona i tako je nastala planina koja nosi njegovo ime. Antički geografi i istoričari ostavvili su izvesne podatke o gradovima na poluostrvu ali savremeni istraživači Svete Gore smatraju da su to pre bile naseobine a ne gradovi, veoma nalik kasnijim monaškim staništima.
Istorija pominje Atos i kao deo države Filipa Makedonskog a i kasnije rimske države. Od trećeg veka, dakle od vremena kada je preovladalo hrišćanstvo u čitavom tom delu Evrope, nalazi se pod upravom Vizantije.
Od devetog veka Atos beleži i svoje prve manastire, a od 11. veka, kada dobija poseban status autonomne monaške republike naziva se i Sveta Gora. Sveta Gora, sa svojim manastirima i monaškim posvećenim životom poslednji je ostatak hiljadugodišnje vizantijske civilizacije, koja je snagom kulture i vere utemeljena u srce hrišćanske pravoslavne vere.
Dok u jednom svom delu poluostrvo Atos živi na savremen način, uglavnom okrenuto turizmu, Sveta Gora je autonomna monaška teritorija sa 20 manastira i glavnim gradom Karejom, naravno pod upravom Grčke. Kao što je poznato, ženama je ulazak u ovo vekovno svetilište zabranjen, a monaški život i poredak strogo određen.
S.Spasić